Kurde, kminiłem wczoraj przy robocie jakiś zmyślony cytat (coś w stylu przeróbki powiedzenia z Eneidy, że „strzeż się Greków, gdy przynoszą dary”), ale nie chciało mi się zapisywać, bo stwierdziłem, że takie super coś to napewno zapamiętam.
No i oczywiście zapomniałem na ament. 🤡
I jak to często w takim przypadku bywa – masz wrażenie że to była najlepsza rzecz jaką kiedykolwiek rozkminiłeś….
"Polak natomiast swą polskość realizować może tylko w opresji, ciemiężonym będąc i gdy polskości mu się odmawia. Bez zewnętrznych zagrożeń bowiem gnuśnym się staje i na pośmiewisko innych narodów jest wystawion, ku uciesze tychże".
(Philippe Beauvois "Narodów Wschodu opisanie i tychże klasyfikacja humoralna ", XVIII wiek).
Gdy za parę tygodni będę podsumowywał mój czytelniczy rok 2023, to czuję, że "Płomień" będzie walczył tam o laury w dwóch kategoriach - fantastyki (lub science-fiction) i zakończenia. Nie dziwię się, że ta powieść dostała najważniejszą polską nagrodę fantastyczną w 2022 roku, bo jest naprawdę dobra, a autorka, niczym wytrawna bokserka, wyczekuje czytelnika, zasypując go różnymi pytaniami w finale. Nie powiem, musiałem się trochę otrząsnąć.
Jeśli ktoś szuka kryminału w tej komedii kryminalnej, to będzie się cieszył z zawiązania oraz rozwinięcia akcji, ale mniej z samego rozwiązania. Natomiast tutaj bardziej chodzi o humor, a i autor coraz śmielej uprawia satyrę, szczególnie z nowobogackich Warszawiaków, którzy mają spaczone poczucie rzeczywistości. Ta seria ma swój urok.
No co za perfidia. Kończę sobie właśnie "Wir" Petera Wattsa, który kupiłem używany na Allegro, a tam co? Ostatnia - ostatnia! - strona po chamsku wyrwana. I ewidentnie tam jest coś grubego. Panie, tak się nie robi!!!
Nie przypominam sobie książki, gdzie głównymi bohaterami są osoby z #niepełnosprawność. To fantastyka młodzieżowa, ale nie taka w stylu nowoczesnych Young Adult, tylko w starym klimacie czystego fantasy, gdzie opowieść ma czegoś nauczyć młodych nastolatków. No i na pewno uczy tolerancji względem "inności" oraz wlewa trochę nadziei w serca tych, którzy nie mają w życiu łatwo. Niestety, jako czysta opowieść broni się to moim zdaniem słabo, choć przeczytałem z przyjemnością. Ale nie wiem, czy będę sięgał dalej.
Przez Polskę przelewa się dziwna fala samobójstw i wyjątkowo brutalnych morderstw. Na pierwszy rzut oka nic nie łączy ofiar i miejsc zbrodni, ale czy na pewno?
Sonia Podgórska i Igor Zarzecki, aspiranci wrocławskiej policji będą musieli zmierzyć się z najtrudniejszym i najbardziej niebezpiecznym śledztwem w ich karierze, w którym to śmierć rozdaje karty…
„Tomasz Czarny pozamiatał na scenie literackiej ekstremy!”
Edward Lee, autor Potworności i Romansu w Dunwich
„Czarny tworzy fantastycznie obrzydliwą prozę, za każdym razem unurzaną w brudzie”
Ash Ericmore, autor Red Room
Marcin Piotrowski „Nędza”:
Wieś Nędza. Rodzina kanibali wyrusza na żer. Bliźniacy Tadek i Poldek szukają zaginionej siostry. Grasujący w lesie psychopaci, teraz będą musieli odnaleźć się w mieście.
Dariusz zabiera swoją kazirodczą rodzinę do Nędzy, żeby pogodzić się z dawno niewidzianym bratem Andrzejem. Nie wie jednak, że tutaj to nie on będzie stanowić największe niebezpieczeństwo. Andrzej zadarł z kimś, z kim nie powinien…
Gdy spotykają się dwie najbardziej szalone rodziny, musi dojść do ostrej jatki!
Styl Neila Gaimana jest niepodrabialny - nie znam drugiego autora, który by go kopiował (więc pewnie po prostu mało wiem). I co prawda jakoś nigdy nie ekscytuję się, gdy przede mną jest jego książka, ale mimo wszystko zawsze jestem oczarowany po lekturze, bo ten pisarz potrafi tworzyć genialne światy, a raczej rzeczywistość. Często lepszą od bohaterów, ale za to dochodzi do tego dobra, baśniowa historia na granicy światów.
Hej, ludzie, mam pomysł na serię postów z fikcyjnymi cytatami z fikcyjnych książek - powiedział Willem, wychylając się z kapsuły eutanazyjnej położonej na malowniczym brzegu jeziora Genewskiego.
Niestety, odpowiedział mu jedynie syk zamykających się kapsuł jego współplemieńców, które ciągnęły się aż po horyzont.
Bardzo ciekawy przypadek. Książka jest średnia fabularnie, choć ma ciekawy świat i on przyciąga. Natomiast mam wrażenie, że inspiracji widać tutaj sporo. To urban fantasy, ale pomieszana z amerykańskim sensacyjno-kryminałem, przynosząca na myśl postać Kinsey Millhone (bardzo przyjemnie kryminały, polecam), a nawet Cyberpunka 2077. W ogóle amerykańskości tutaj jest bardzo dużo.
Pewnie wypróbuję drugi tom, gdy będzie w dużej promocji. Ale przyznaję, że trochę się męczyłem z pierwszym.
To jest kryminał z gatunku tych "ciepłych" - rodzinna atmosfera, małe miasteczko, wszyscy się lubią i szukają mordercy. To też powieść (i w sumie seria), gdzie dialogi są teatralne (ale nie zachowania), bohaterowie bardziej czarno-biali niż szary i chociaż pokazana jest policyjna robota, to fani nieco brudniejszych kryminałów będą tutaj zniesmaczeni. Ale ja to lubię i polecam cały cykl.
Nie jest to nic nadzwyczajnego, ale zdecydowanie mnie nie zawiodła - to plus. A słyszałem, że kolejne części są jeszcze lepsze.
To typowe polskie urban fantasy o wiedźmach. Może jest trochę delikatniejsze pod kątem żartów i opowieści, ale kreuje ciekawą historię. I nie chodzi mi o fabułę - ta jest dobra, choć przewidywalna. Na pewno warto się zainteresować, bo czuć, że ci bohaterowie mają potencjał.
Zainspirowany postem @rdarmila o pisaniu, postanowiłem Wam opowiedzieć o tym jak mi się własna powieść zestarzała, heh.
Zadebiutowałem 4 lata temu, antyutopią/postapo, potem stwierdziłem, że napiszę powieść realistyczną, autobiograficzną, ostatecznie wyszło mi coś jak "Lęk i odraza w Las Vegas" Thompsona, tylko raczej nie w Vegas, a prędzej w Ustrzykach Dolnych 😆
Ale nie o tym chciałem. Drugą swoją rzecz pisałem prawie 2 lata. I co tu dużo mówić – gdy zaczynałem byłem zupełnie innym pisarzem/człowiekiem niż w momencie zakończenia.
I bardzo szybko, w trakcie ewaluacji projektu, to do mnie dotarło. Po prostu przestałem "czuć" tą powieść. 💔
Ciągnąłem ją do końca na fali pierwszego pisarskiego impulsu, ale po drodze odpadały ze mnie jakieś kolejne części mnie, jak płaty skóry, i na końcu stanąłem przed tym tekstem jako inny podmiot.
Dlatego też, nie czując że mogę w pełni podpisać się pod tą powieścią zdecydowałem ją porzucić i nie wydawać, chociaż wcześniej jej fragmenty publikowałem w czasopismach.
W sumie to się ani nie chwalę, ani nie żalę. 🙃 Po prostu stwierdzam fakt, bo nie żałuję, że napisałem tą powieść, ani nie żałuję, że jej nie wydam. W ogóle nie mam jakiś większych emocji z tym związanych.
Niektórzy mi mówią, że "jak to, 2 lata zmarnowałeś na pisanie i teraz nic?", ale wiecie co? Ja mam to w dupie. Nie zmarnowałem 2 lat, bo może to doświadczenie mi się przyda przy pisaniu kolejnych rzeczy. A nawet jeśli nie to co?
Nie każdy proces twórczy musi się kończyć w postaci gotowego dzieła. Czasem proces jest celem sam w sobie.
Nauczyłem się dzięki temu trochę pokory. Wobec siebie, czasu i pisania, które nie jest i nigdy nie powinno być "produkcją tekstów".
Dobrze jest czasem pozwolić sobie na odpuszczenie, szczególnie w epoce kultu produktywności, gdy "praca nad czymś przez 2 lata bez widocznego rezultatu" może się wydawać jednym z największych, egzystencjalnych koszmarów.
Ja przeżyłem ten koszmar i jest mi z tym kur*a zajebiście. 🤡
„Piękna i bestialska" to książka, która nie pozostawia obojętnym. Autor, Kristopher Triana, nie szczędzi czytelnikom drastycznych scen, brutalnych opisów i szokujących zwrotów akcji. To historia Kim White, nastolatki, która z nudów i frustracji zaczyna siać zniszczenie wokół siebie, nie przebierając w środkach i nie mając żadnych skrupułów. Kim jest piękna, bogata i popularna, ale także zimna, okrutna i bezwzględna. Nie ma dla niej żadnych granic, żadnych zasad, żadnych wartości. Jest bestią w ludzkiej skórze, która nie zna litości ani współczucia.
Książka jest napisana w sposób, który wciąga i nie pozwala oderwać się od lektury. Triana ma talent do tworzenia napięcia, zaskakiwania i budowania atmosfery grozy. Jego styl jest prosty, ale skuteczny. Nie owija w bawełnę, nie oszczędza szczegółów, nie unika kontrowersji. Jego bohaterowie są wiarygodni, choć niekoniecznie sympatyczni. Nie ma tu czarno-białego podziału na dobro i zło, ale raczej odcienie szarości i czerwieni.
Książka nie jest dla każdego. Nie polecam jej osobom wrażliwym, o słabych nerwach lub mającym problemy ze snem. To horror ekstremalny, który nie stroni od tematów takich jak gwałt, pedofilia, kanibalizm, nekrofilia czy aborcja. To książka, która wywołuje silne emocje, zarówno negatywne, jak i pozytywne. To książka, która zmusza do refleksji nad ludzką naturą, moralnością i społeczeństwem.
Moja ocena to 8/10. Uważam, że to bardzo dobra książka, która zasługuje na uwagę fanów #horror.u. Nie jest to jednak lektura dla każdego, więc radzę się dobrze zastanowić, zanim sięgniecie po nią. Jeśli jednak lubicie mocne wrażenia i nie boicie się wyzwań, to "Piękna i bestialska" może być dla was idealnym wyborem. #lubimyczytac #czytam#ksiazki#Książkodon@ksiazki#Legimi
Wiedzieliście, że istnieje coś takiego jak "Bad Sex in Fiction Award"? 🙃
Antynagroda literacka przyznawana by „zwrócić uwagę na niewyrafinowane, niesmaczne, często bezcelowe stosowanie opisów seksualnych w powieści współczesnej i zniechęcać do nich”.
NIestety Polaków jeszcze nie ma wśród laureatów... 😪
Po miesiącach spędzonych z powieściami sci-fi, postanowiłem sięgnąć po coś z półki "literatura piękna". (Ktoś tak jeszcze mówi w ogóle?!). Wybór padł na "Robaka" Jakuba Wiśniewskiego, jakiego możecie kojarzyć z zespołu "Kirszenbaum".
Mamy tu opowieść o uzależnieniu od pornografii, toksycznej męskości, a także współczesnych związkach.
Ta trójca tematyczna jest rozgrywana przez 2 linie fabularne, jedną widzianą z perspektywy Onana, który opowiada o ciągu wydarzeń, które doprowadziły do strasznej tragedii zainicjowanej przez jego znajomego, Robaka, oraz z perspektywy samego Robaka, tego "świętego od masturbacji". 🤡
Żeby zaintrygować wspomnę, że ta "tragedia" wywołuje debatę o przywróceniu kary śmierci w Polsce 😉
No powiem wam, że takich rzeczy jeszcze w naszej współczesnej polskiej literaturze nie czytałem. Bo czy widzieliście kiedyś opis męskiej masturbacji podany z jednej strony tak naturalistycznie, a z drugiej zupełnie odcieleśniony, jakby sam akt rozgrywał się - co jest zresztą po części prawdą - tylko pomiędzy mózgiem, a ekranem komputera? (jak w jakimś sci-fi). To tak się da? Yep, Wiśniewski dał radę.
No i jeszcze cały ten niepokój, wielkomiejska lepkość, która się wylewa ze stron, gdy wygłodniały Robak snuje się ulicami i namierza kolejne ofiary, by dokonać ich "skanu", a potem skonsumować go w domu.
Daję mocne 7/10, bo to rzecz na wskroś współczesna, poruszająca ważne społecznie tematy, a przy tym wchodząca gładko, jak Rzesza do Czechosłowacji 💪
Na plus też bardzo to, że nie mamy tu takiej typowej dla tego typu książek grzebaniny w dzieciństwie bohatera, szukania przyczyn, tej całej dość naiwnej psychologii traumy, której w polskich współczesnych powieściach jest do wyrzygu i bez nich, wiadomo, nie dostaniesz poważnej nagrody.
Bardziej niż na kozetce psychologa Robak leży na stole sekcyjnym w kostnicy. 💀
Jak chcecie dostać mocnego kopa w zęby od książki to gorąco polecam! 👊
Kilka miesięcy temu czytałem dość intensywnie mangi, potem długo nic, wczoraj wziąłem do ręki klasyczny, "zachodni" komiks i przez 5 pierwszych minut czytania nie mogłem zrozumieć dlaczego czas w tym komiksie płynie do tyłu...
Wychodzi na to, że mój mózg jeszcze umie tworzyć nowe połączenia. 😄
To jeden z tych kryminałów, w których atmosfera jest tak świetna, że... fabuła mnie uśpiła i podczas rozwiązywania zagadki czułem nie ekscytację, tylko bardziej zmęczenie. Na pewno jej nie odradzam, ale nie będę ukrywał, że po świetnym początku i zawiązaniu akcji oraz autorce (która potrafi świetnie pisać) spodziewałem się czegoś lepszego.
Pierwsza część siadła mi jak złoto, więc sięgnąłem po "Wir", czyli kontynuację trylogii Ryfterów. 📚
Trochę się bałem, że Watts nie da rady, bo on jest najlepszy w opisywaniu małych ludzkich ekosystemów zamkniętych na niewielkiej przestrzeni (stacja kosmiczna, podwodna), a tutaj mamy wyjście "na zewnątrz".
Niepotrzebnie, bo wielki świat w 2 połowie 21 wieku jest miejscem nie mniej klaustrofobicznym i posępnym, niż metalowa puszka na dnie oceanu.
Mamy tu "pasy uchodźców" położone na wybrzeżach kontynentów i odgrodzone od reszty lądów, zabójczego wirusa oraz grupę neurotyków z podrasowaną biologią, którzy pałają żądzą zemsty na świecie. Mniam.
Wydanie nie tak ładne jak wznowiona przez Vesper "Rozgwiazda", ale nie mogłem się doczekać kolejnych części - zresztą nie wiadomo czy wyjdą - i sięgnąłem po stare. 😉