Wczoraj widziałem w Empiku bardzo ładne wydanie książki "Jonathan Strange i pan Norrell" Susanny Clarke. Wygląda to świetnie na żywo - idealne na prezent lub dla siebie. Tylko widzę, że opinie są dość różne - czytaliście te książkę i możecie coś na jej temat powiedzieć?
Holly Webb po raz kolejny przekonała mnie, że jest sprawdzoną firmą, jeśli chodzi o książki dla dzieci. „Zimowy wilk” odznacza się charakterystycznym dla autorki stylem, w ramach którego można liczyć na wartościową i zarazem przystępnie podaną treść.
To jedno z większych pozytywnych zaskoczeń. A w sumie nie powinno, bo klimat kryminalnych książek pani Kańtoch bardzo mi odpowiada, ale tutaj wszystko jest tak pięknie zrównoważone, a napięcie tak odczuwalne przez całą powieść, że mogę powiedzieć, iż nie odczuwałem nudy od pierwszej, do ostatniej strony. Bardzo polecam.
Zawiodłem się na tej książce - to nie tyle kryminał, co horror czy thriller (ale nadal komediowy). Niestety, o ile w tym nurcie absurdalne sytuacje oraz powiązania są na porządku dziennym, to tutaj autor chyba trochę przesadził. W każdym razie, byłem trochę zmęczony tą książkę i chociaż druga połowa była lepsza, to zakończenie trochę mnie zawiodło. Aczkolwiek nie jest to złe dzieło - po prostu bardzo przeciętne.
Gdy za parę tygodni będę podsumowywał mój czytelniczy rok 2023, to czuję, że "Płomień" będzie walczył tam o laury w dwóch kategoriach - fantastyki (lub science-fiction) i zakończenia. Nie dziwię się, że ta powieść dostała najważniejszą polską nagrodę fantastyczną w 2022 roku, bo jest naprawdę dobra, a autorka, niczym wytrawna bokserka, wyczekuje czytelnika, zasypując go różnymi pytaniami w finale. Nie powiem, musiałem się trochę otrząsnąć.
Jeśli ktoś szuka kryminału w tej komedii kryminalnej, to będzie się cieszył z zawiązania oraz rozwinięcia akcji, ale mniej z samego rozwiązania. Natomiast tutaj bardziej chodzi o humor, a i autor coraz śmielej uprawia satyrę, szczególnie z nowobogackich Warszawiaków, którzy mają spaczone poczucie rzeczywistości. Ta seria ma swój urok.
Cześć!
Jeśli ktoś jest zainteresowany klasycznymi szyframi, to pragnę poinformować, że właśnie do księgarń trafia moja nowa książka poświęcona ukrywaniu wiadomości. Pozycja napisana najprościej jak się da, z zadaniami - myślę, że to fajny sposób na rozpoczęcie przygody z kryptologią :) Więcej o książce na stronie wydawcy:
Nie przypominam sobie książki, gdzie głównymi bohaterami są osoby z #niepełnosprawność. To fantastyka młodzieżowa, ale nie taka w stylu nowoczesnych Young Adult, tylko w starym klimacie czystego fantasy, gdzie opowieść ma czegoś nauczyć młodych nastolatków. No i na pewno uczy tolerancji względem "inności" oraz wlewa trochę nadziei w serca tych, którzy nie mają w życiu łatwo. Niestety, jako czysta opowieść broni się to moim zdaniem słabo, choć przeczytałem z przyjemnością. Ale nie wiem, czy będę sięgał dalej.
Styl Neila Gaimana jest niepodrabialny - nie znam drugiego autora, który by go kopiował (więc pewnie po prostu mało wiem). I co prawda jakoś nigdy nie ekscytuję się, gdy przede mną jest jego książka, ale mimo wszystko zawsze jestem oczarowany po lekturze, bo ten pisarz potrafi tworzyć genialne światy, a raczej rzeczywistość. Często lepszą od bohaterów, ale za to dochodzi do tego dobra, baśniowa historia na granicy światów.
Bardzo ciekawy przypadek. Książka jest średnia fabularnie, choć ma ciekawy świat i on przyciąga. Natomiast mam wrażenie, że inspiracji widać tutaj sporo. To urban fantasy, ale pomieszana z amerykańskim sensacyjno-kryminałem, przynosząca na myśl postać Kinsey Millhone (bardzo przyjemnie kryminały, polecam), a nawet Cyberpunka 2077. W ogóle amerykańskości tutaj jest bardzo dużo.
Pewnie wypróbuję drugi tom, gdy będzie w dużej promocji. Ale przyznaję, że trochę się męczyłem z pierwszym.
To jest kryminał z gatunku tych "ciepłych" - rodzinna atmosfera, małe miasteczko, wszyscy się lubią i szukają mordercy. To też powieść (i w sumie seria), gdzie dialogi są teatralne (ale nie zachowania), bohaterowie bardziej czarno-biali niż szary i chociaż pokazana jest policyjna robota, to fani nieco brudniejszych kryminałów będą tutaj zniesmaczeni. Ale ja to lubię i polecam cały cykl.
Nie jest to nic nadzwyczajnego, ale zdecydowanie mnie nie zawiodła - to plus. A słyszałem, że kolejne części są jeszcze lepsze.
To typowe polskie urban fantasy o wiedźmach. Może jest trochę delikatniejsze pod kątem żartów i opowieści, ale kreuje ciekawą historię. I nie chodzi mi o fabułę - ta jest dobra, choć przewidywalna. Na pewno warto się zainteresować, bo czuć, że ci bohaterowie mają potencjał.
Tak, jak uwielbiam tę serię, tak nie mogę znieść tej części. Nie, sama bohaterka nie wystarczy, aby książka była dobra, tak samo wrzucenie jej do innej części Polski. To jest kryminał i oczekuję ciekawej sprawy, logiki, zaskoczenia i satysfakcji. Nie dostałem nic z tego.
Uważam, że to bardzo przyjemna powieść z gatunku czarnego kryminału (pomieszana z urban fantasy), choć nie mogę pozbyć się wrażenie, że powinienem czuć niedosyt. Trochę niewykorzystanych wątków i pomysł, ale możliwe, że częściowo zostawiono to na część drugą. A po nią sięgnę, bo to pozycja warta polecenia.
To jeden z tych kryminałów, w których atmosfera jest tak świetna, że... fabuła mnie uśpiła i podczas rozwiązywania zagadki czułem nie ekscytację, tylko bardziej zmęczenie. Na pewno jej nie odradzam, ale nie będę ukrywał, że po świetnym początku i zawiązaniu akcji oraz autorce (która potrafi świetnie pisać) spodziewałem się czegoś lepszego.
Szczerze mówiąc nie sądziłem, że aż tak spodoba mi się ta książka. Nie jestem fanem literatury pięknej, realizmu magicznego, a tym bardziej romansu (a widzę, że ten gatunek został wymieniony na LubimyCzytać), ale tutaj nie należy się tym sugerować, bo @opowiemci rzeczywiście dobrze poprowadziła tę historię.
Nie miałem poczucia, że "muszę" dokończyć tę książkę, zdecydowanie chciałem to zrobić. A warto, bo zakończenie rzeczywiście jest nieźle przemyślane i budzi emocje. Być może nawet aż za dużo.
Bardzo dobry debiut. Widać, że autorka włożyła w to całe serce.
Mam kilka takich pozycji, które może nie do końca mnie interesują, ale chcę je poznać ze względu na status klasyki lub odwołania w innych pozycjach. W ten sposób jestem na świeżo po "Wojnie Światów" i powiem Wam, że... nie dziwię się, że kiedyś słuchowisko radiowe wystraszyło ludzi.
Całkiem zgrabnie i realistycznie opisana inwazja Marsjan, która przypomina reportaż lub wręcz blog. Oczywiście, czuć tę archaiczność, a fabuła jest bardzo przewidywalna, ale w wolnym czasie warto poznać, o co było to całe halo.
Fani Agathy Christie i innych autorów staroszkolnych kryminałów będą piali z zachwytu, mimo że akcja dzieje się na początku XXI wieku. Norfolk, typowa brytyjskość, policjantka, której czytelnik kibicuje, szkoła z internatem, morderstwo, wieś. Jeśli lubicie te klimaty, to warto dać szansę tej książce.
Nie wszystkim będzie to pasować, ale język tutaj jest prosty, klarowny i to sprawia, że czyta się tę pozycję z bananem na ustach i bez zmarszczek na czole. W dodatku sama historia ma kilka zakrętów - to typowa książka, gdzie czytelnik próbuje rozwiązać wszystkie elementy zagadki wraz ze śledczymi.
Może jednak nie gówno, przepraszam, bo wielu osobom ta książka się podoba. Ale dla mnie to jest tak płytkie, tak źle napisane i tak schematyczne, jakbym ja usiadł i w parę wieczorów to napisał, bez żadnego przygotowania. Jedyne, co ratuje tę książkę, to świat, bo na 224 stronach autorowi naprawdę udało się stworzyć kompletny świat i wbić w typowy cyberpunk. Jest tutaj też sporo akcji Natomiast cała reszta szybko wyleci z mojego umysłu.
Ze względu na świat to dobra pozycja do "egranizacji", ale gdzieś mi mignęło, że ta książka może nawet być na podstawie gry. Tylko nie mam pojęcia jakiej. Pod kątem historii i klimatu jest to podobne do Cyberpunka 2077, ale poziom fabularny dzieła Redów do tej książki to jakby porównać poziom NBA do osiedlowej gry dzieci.
Fani mitologii słowiańskiej poczują się tutaj jak w domu, ponieważ autorka zrobiła bardzo dobry research i umiejętnie wplotła poszczególne (satysfakcjonujące) stwory w opowieść, dodając też coś od siebie. Jeśli ktoś dodatkowo lubi tatrzańskie klimaty (ja nie) i/lub taniec (ponownie - ja nie), to będzie wniebowzięty. To jedna z bardziej spójnych pod kątem świata książek.
Jako opowieść jest to IMHO mariaż pomiędzy fantastyką, a gdzieniegdzie realizmem magicznym - dużo rzeczy płynie, świat doczesny przenika się z magicznym i... no właśnie, płynie. Brakowało mi tutaj czasem położenia na coś nacisku i lekki chaos, przez który nie mogłem się skupić. A skupić tutaj trzeba się mocno ze względu na trudniejszy niż zwykle język.